Meta-narrative

Isang meta-narrative na hinahawakan ko (at lalo na ang magulang ko) ay ang paniniwala na masmaganda ang buhay kapag Atenista, na ang pagiging Atenista ay nakakapagbukas ng mga bagong pintuan o at the very least ay ginagawang madali ang pagpasok sa mga ibang pintuan. Na ang pagiging isang graduate ng Ateneo de Manila University ay mapapasiguradong mapupunta sayo ang P15,000/month fresh-graduate na trabaho at hindi sa katabi mo sa labas ng HR department na graduate ng UST o Generic Non-Big 4 College. Ang pagiging Atenista nga naman ay nakakabit sa mga salitang masipag, matalino, at mayaman: mga gusto ng mga kompanya sa mga aplikante. 

Sa madaling salita:

Lumalabas dito ang isang dilemma: karapat-dapat ba na makuha ko ang trabaho dahil lang Atenista ako? Baka naman yung katabi kong taga Generic Polytechnic eh masmatalino pa sa akin? Kung meritokratiko ang proseso ng pagpili ng employado, makukuha si taga Generic Polytechnic. Pero hindi gaanon ang karamihan sa mga HR Department. Masmahalaga ang nakasulat sa diploma kaysa sa  kaaalaman sa utak. Isang kaso ng judging the book by its cover? Siguro. Pero ano ngayon kung hindi sila ang nakakuha ng trabaho? Problema na nila yun! HAHAHAHAHAHAHAHAHA (It's a dog eat dog world....)

Ay wait, dapat pala "person for others" ako. :| Sorreh.

Bilang pangontra sa "ang relihiyon ay isang malaking meta-narrative", ang meta-narrative ko ay walang diyos. Nakakatamad magsimba eh. Yun lang. Naniniwala ako sa ipa bang masamakabuluhang dahil kung bakit wala ang diyos, pero ang pinakaugat ng aking pagiging erehe ay ang aking katamaran. Isang mababaw na dahilan, pero ito'y dahilan pa din.

Siguro ang pinakamalaking meta-narrative na hinahawakan ko ay ang aking munting salin ng The American Dream: kapag nagtapos ako ng kolehiyo, nakakuha ng magandang trabaho, makakabili ako ng maliit na two-story na bahay sa isang generic na subdivision sa siyudad na may konkretong pader para di makita ang kapitbahay (lagyan na din ng mga basag na bote para sa mag akyat-bahay), bakal na gate, at lumang segunda-manong Hapon na compact car. Siguro Kia Pride. Mahilig ako sa Kia Pride. Hindi ko alam kung bakit. O kaya box-type na Lancer. Isang mababang pangarap, pero kaunti lang naman ang hinihingi ko sa mundong ito: matalik na kaibigan, masarap na alak at yosi, magandang kompyuter, at mabilis na internet connection para sa mga "espesyal na pangangailangan".

The Kenian (o Kenyan? Pero di naman ako mabilis tumakbo. :( ) Dream

Pero, ako'y isang pa lamang batang idealistiko at wala pang kaalam-alam sa totoong mundo. Sabi nga ng Apo Hiking Society sa kanilang hit-single na Batang Bata Ka Pa, "Macho Gwapito Daw Ako." Hindi na siguro magiging sapat ang Kia Pride pagkatapos ng 15 na taon: masmaganda siguro mag box-type na Lancer na lang ako. Hindi na rin siguro magiging maganda ang pagyoyosi at paginom sa pagtanda. Kung hindi lung cancer o liver failure, meron namang lintek na sin tax. (Oo nga pala, diba Marlboro = 'Kano = Postkolonyalismo?)

Iilan lang yan sa mga meta-narrative sa buhay ko. Sobrang dami pa, tulad ng masmasarap ang luto ni payaso kaysa kay bubuyog, pang mayaman lang ang JSEC (you know pare...), masmasarap ang Coke kaysa sa Pepsi, etc, etc, pero 12:11AM na at kailangan ko na matulog.